1 เดือนผ่านไปที่เราต้องห่างกัน
ฉันไม่อยากที่จะต้องมานั่งเขียนตัวอักษรแบบนี้เลย
คนดี...เธอจะรู้ไหมว่ามีใครคนนึงที่คิดถึงเธอทุกลมหายใจเข้าออก
ตลอดเวลาฉันคิดว่าฉันลืมเธอได้ ฉันตัดเธอได้
แต่ไม่เลย...ฉันยังคงคิดถึงเธอดังเช่นเคย
เพียงแต่ฉันไม่อาจยอมรับความจริงที่ฉันเป็นได้
ฉันหลอกตัวเองมาตลอดเวลา 1 เดือนว่าฉันทำได้ ฉันลืมเธอได้
เพียงแค่คำพูดที่เป็นเสมือนการบอกเล่าของใครคนนึง
ที่มีเรื่องราวเกี่ยวกับคนดีของฉันเท่านั้น
ความรู้สึกที่ถูกเก็บกดไว้ในใจมันก็ระเบิดออกมา
เหมือนความรู้สึกนั้นมันรอคอยวันนี้มานาน
วันที่ฉันจะยอมรับในสิ่งที่ฉันเป็น
ว่าฉันยังรักและลืมเธอคนนี้ไม่ได้
" ที่รัก "...ฉันอยากเรียกเธอแบบนี้จัง
แต่ฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสมอย่างมาก
เพียงตัวอักษรที่ฉันระบาย...ฉันยังคิดเลยว่ามันไม่เหมาะสมเอาเสียเลย
กับการเรียกเธอคนดีของฉันว่า " ที่รัก "
เพราะเหตุใดนั้นทั้งฉันและเธอเราต่างรู้ดี
แต่ความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นแล้ว เราจะจัดการกับมันได้อย่างไร
ความถวิลหา ปรารถนาสัมผัสซึ่งกันและกัน
แม้แต่เพียงคำพูดดี ๆ สักคำเรายังไม่สามารถสื่อถึงกันได้
นี่หรือคือความทรมานในรัก
แล้วเราจะต้องยอมรับในสภาพที่เป็นนี้อีกนานเท่าไหร่
ความรักที่เกิดขึ้นนี้...ฉันจะรักษามันไว้
ในฐานะของความรู้สึกดี - ดี
แต่ฉันจะไม่ให้มันก่อตัวขึ้นไปมากกว่านี้
เพราะฉันรักเธอ...คนดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น