เจ็บช้ำระกำทรวง...พิษรักพิษณุโลก

คิดถึง คิดถึง และคิดถึง 

ใจพี่รำพึง...ได้เพียงเท่านี้

ฝากสำเนียงผ่านสายลมบอกคนดี

ทุกนาที...พี่นี้คิดถึงเธอ

คิดถึงสาวเพชรบูรณ์ ณ เมืองสองแคว

รักเธอนิรันดร์...ซึ่งมันเป็นไป(ไม่)ได้

สายลมเย็นเริ่มพัดผ่านกระทบผิวกาย

หลายเพลาแล้วที่เราห่างกัน

7 วัน 7 เดือน 7 ปี

หรือจะนานเพียงไหนเราถึงลืมกันได้

ฉันเคยเชื่อในพรหมลิขิต

และตอนนี้ฉันก็ยังคงเชื่อแบบนั้น

แต่พรหมท่านคงมีเวลาลิขิตน้อย

เรา 2 คนถึงต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้

รักไหม...รักมาก

ทุกข์ไหม...ทุกข์มาก

ที่ใดมีรัก...ที่นั่นมีทุกข์

คิดถึงคุณ...ทุกลมหายใจ

เหม่อมองท้องฟ้า...ในยามที่ความเหว่หว้าเข้าครอบงำ

ณ. ยามนี้คนดีคนนั้นของฉันจะทำอะไรอยู่

คำถามมากมายพรั่งพรูเข้ามาในสมอง

ความห่างไกลด้วยระยะทางคงไม่ทำให้ทุกข์

เท่ากับการที่เราพยายามเอาใจออกห่างซึ่งกันและกัน

บางครั้งส่วนลึกของใจก็ถามฉัน

ว่าฉันคิดดีแล้วหรือกับสิ่งที่กำลังทำอยู่

เหตุใด...และทำไมต้องฝืนความรู้สึกกันเช่นนี้

ปล่อยไปสิ...ปล่อยไปตามความต้องการของใจ

" ความรัก " เป็นสิ่งสวยงามไม่ใช่หรือ

" ความรัก " ทำให้โลกใบนี้งดงามน่าอยู่

แล้วทำไมฉันจึงไม่ไขว่คว้าความรักนั้นมา

ทั้ง ๆ ที่มันอยู่แค่เอื้อมมือเท่านั้นเอง

ต่างฝ่ายต่างโหยหาซึ่งกันและกัน

ใยฉันจึงได้ทำร้ายหัวใจดวงนี้ด้วยการ

...ปล่อยเธอไป... 

ใจเจ้าเอ๋ย...

ไหนเลยเจ้าจะรู้ว่า

ทำไมฉันถึงเลือกที่จะ 

...ปล่อย...

เธอคนนั้นไป

ไม่ใช่ไม่รัก

หากแต่เพราะ

..." รักมาก "...

ฉันไม่ใช่คนที่บูชาความรัก

ว่ารักแล้วจะต้องเสียสละ

แต่ฉันกลับมองความรัก

ในมุมของคนที่ต้องการ

หากเรารักใครสักคน

อะไรคือสิ่งที่เราต้องการ

" ความสุข " ของเราทั้งคู่

นั่นคือคำตอบที่ฉันรู้

แต่ ณ ขณะนี้คำว่า " เรา"

มันเป็นไปได้ยาก
ฉันถึงต้องเลือกทำแบบนี้

ระหว่าง

" ฉัน "...มีความสุข

หรือ

" เธอ " มีความสุข

คงรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันเลือกอะไร?

อดีตที่คอยทำร้ายจิตใจ

เรื่องราวมากมายที่เราต่างพบเจอ  ผู้คนมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิต  แต่จะมีสักกี่คนที่ทำให้เราหวั่นไหวได้  ฉันไม่รู้หรอกว่าอะไรทำให้เรามาพบกัน  บ้างก็ว่าเพราะกรรมเก่า  บ้างก็ว่าเพราะฉันใจง่าย  คนที่รู้ดีที่สุดคงไม่ใช่ใครนอกจากตัวฉันเอง  ฉันไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ฉันเลือกมันดีที่สุดหรือเปล่า  ฉันรู้เพียงว่า  สิ่งที่ฉันทำมันไม่ใช่เพื่อฉันเพียงคนเดียว  แต่มันเพื่อใครอีกหลายคนที่อยู่รอบตัวฉัน  หากฉันปล่อยให้ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงเพราะอารมณ์เพียงชั่ววูบ  แต่ผลที่มันจะเกิดขึ้นมันไม่เล็กน้อยเหมือนอารมณ์ที่ฉันปล่อยตามเลย  ผลของมันใหญ่หลวงพอที่จะทำให้ฉันเป็นทุกข์ไปทั้งชีวิต...รวมถึงเมื่อฉันลาโลกนี้ไปแล้ว  ผลของการกระทำนั้น  ก็ยังคงสร้างความทุกข์ทรมานให้ฉันไม่หยุดหย่อนเป็นแน่  นี่ขนาดยังไม่ได้ทำอะไรความทุกข์ก็ครอบงำฉันมากมายเหลือเกินแล้ว

ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอคนนั้นจะรู้สึกยังไงกับฉัน  เพราะเราต่างรู้ดีแก่ใจว่าเราทั้งคู่เคยเป็นอะไรกันมาก่อน  พื้นฐานความรักที่เราเคยมีให้กันในอดีตที่ผ่านมาเนิ่นนาน  เมื่อเรากลับมาพบกันอีกครั้ง  สัญญาตรงนั้นก็บ่งชัดในความรู้สึกของเราทั้งคู่  ฉันจำเธอได้และฉันก็รู้ว่าเธอจำฉันได้เช่นกัน  แต่ในเมื่อนี่คือปัจจุบันที่เราต่างมีเส้นทางของตัวเอง  ฉันก็มีคู่ของฉัน  เธอเองก็มีเส้นทางที่เธอเลือกเดินแล้ว  นี่ก็เป็น 1 ในหลายเหตุผลที่เราไม่สมควรจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามยถากรรม

" เธอยังคงงดงามในทุกความรู้สึกของฉันเสมอ  แม้ว่าเธอจะไปเคยเปลี่ยนแปลงตัวเองเลย  เธอรู้ดีว่าฉันหมายถึงอะไร  ครั้งนึงเราเคยรักกัน  แล้วเธอก็ทำร้ายฉันได้ลงคอ  วันนี้เรากลับมาพบกันอีก  เธอจะรู้ไหมว่า  ความรักที่ฉันเคยมีให้ไม่เคยเสื่อมคลาย  แม้มันจะผ่านไปนานแค่ไหน  แต่ในวันนี้ฉันเลือกแล้วที่จะเป็นคนในปัจจุบัน  ไม่ใช่คนในอดีตที่จะตามเธออีกแล้ว  ฉันเหนื่อยกับการตามเธอมานานแสนนาน  ฉันขอให้เธอมีความสุขกับสิ่งที่เธอเลือก  แม้เธอจะรู้ดีว่ามันไม่ได้ดีมีความสุขอย่างที่เธอต้องการเลย "